domingo, 5 de octubre de 2008

Chiculate negro



mmmmmhmmmm
Para inaugurar este blog unha homenaxe a este compañeiro que me fai a vida moito mais doce e como unha imaxen vale mais que mil palabras non hai mais que dicir.

9 comentarios:

vintxuca dijo...

Que ricooooo!! Persoalmente eu o prefiro con un pouco de leite, tan amargo non me vai. Pero ainda así....bo comezo para o blog, bikasos.

Anónimo dijo...

Heeeii!!
Xa tes blogue!!xDD
Cando volva no nadal,vou levar un deses con laranxa que tanto che gusta.
bicos
P.D: non sei porque me da a impresion de que vas actualizar tanto coma min.xD

Anónimo dijo...

o chiculate está bo de tódolos xeitos posibeis: con leite, sen leite, con améndoas, con...

Greca dijo...

E que tal algún bombón de licor?

vintxuca dijo...

pasácheste cos pasteis este finde querida, menos mal que despois houbo sesión de bolei na piscina.

Anónimo dijo...

yo en comidas así no suelo llegar ni a la guarnición

Anónimo dijo...

creo que este e a terceira mensaxe que deixo asi que xa esta ben!! hai que actualizarrrr!!
bicos grandes naisinha

vintxuca dijo...

Que rico o chiculate do mercores, asi da gusto, con churros e todo. bikos,guapa.

P.D vou a matarte por non darme un ring, douche por imposible darling.

pibo dijo...

as frores do castro, tan fermosas como sempre. espero que cando te visitemos xa no nos invites a descafeinado sino a una tacita de chiculate con tostas
o con churros ( a min dame igual).
en cuanto a o que dices do perdón da transición, eu añado "cómo se pode perdonar a alguien que nunca ha pedido perdón, ainda más,que non se senten culpables". bueno, esto no de extrañar, al fin y al cabo todo o que fixeron foi por dios y por españa y contaban co a bendición da Igresia. Pibo